schaakreizen.reismee.nl

Barcelona 2018: heenreis en dag 1

Enkele maanden terug besloten mijn goede vriend Dries Wedda en ik dat we op schaakvakantie naar Barcelona zouden gaan. Vooraf werden de nodige zaken geregeld, zoals een verblijfplaats, inschrijving voor het toernooi en natuurlijk de vliegtickets. Hiermee kwam tegelijkertijd een droom van mij in vervulling, want ik had tot deze dag nog nooit gevlogen!

Eenmaal aangekomen op Schiphol was het heel even zoeken naar welke gate we moesten. Dries had ons vooraf al ingecheckt, wat op het vliegveld normaliter een hoop tijd zou schelen. Echter, mijn koffer bleek te groot en te zwaar te zijn. Omdat het mijn eerste keer vliegen was, wist ik natuurlijk niet wat de normen hiervoor waren en mijn ruwe schatting bleek er dus behoorlijk naast te zitten. De vriendelijke dames van de KLM probeerden in eerste instantie nog te kijken of ze een uitzondering konden maken, maar dit mocht niet baten. € 40,- lichter en een chagrijnige Yannic rijker gingen we richting de douane. Dries moest zijn koffer leegruimen, omdat hij zijn toiletspullen niet in een plastic zakje had gestopt, maar gelukkig waren deze aanwezig bij de douane. Vervolgens door naar de vertrekplaats en een klein uurtje wachten. Voor mij kon de tijd niet snel genoeg gaan, want ik begon te veranderen in een bang konijn. Er werd al gegrapt dat ik maar hard in de hand van Dries moest knijpen, maar eenmaal opgestegen vond ik het een supertoffe ervaring. Het uitzicht was geweldig en de stoelen waren redelijk comfortabel.

De welbekende vliegtuigangst: een irritant schoppend kind in je rug dat de hele tent op de kop zet. Dit keer zaten de kinderen niet achter ons maar juist voor ons. Continu op je neus gekeken worden is ook niet echt comfortabel, maar wel beter dan een aantal trappen in je rug. Tijdens de vlucht kregen we nog een bijzonder lunchpakketje, namelijk een bekertje mineraalwater en een ranzige wrap met spinazie en geitenkaas. Deze wrap werd vrij gul weer retour gedaan aan de purser plus de kauwgompjes die we gebruikten tegen de druk in het vliegtuig. Na een stuk van een film gekeken te hebben waren we alweer toe aan de landing. De reis verliep dus vrij soepel en snel tot grote opluchting van mijzelf natuurlijk. Op het vliegveld was het nog even wachten op mijn bagage die van de band kwam en vervolgens konden we op zoek naar de bus richting het centrum. Barcelona heeft hier een goede dienst voor neergezet, want d het massatoerisme dat steeds meer toeneemt ontstaat er een fors ruimtetekort voor het openbaar vervoer. Barcelona Airport heeft daarom besloten om elke 5 minuten een buslijn richting Plaza Espanya te laten lopen, wel voor de veel te dure prijs van € 5,90 per ticket. De overstap hadden we ruimschoots gehaald en na een klein stukje lopen kwamen we aan bij ons verblijfadres: Residencia de Estudiantes Roca. Hier werden we erg vriendelijk onthaald door Cristina, de beheerdster van het gebouw, en haar nogal knappe dochter. Haar naam konden we niet duidelijk verstaan, maar dat was wel onze minste zorg ;) . We proberen nog steeds te achterhalen wat de leeftijd is, wellicht blijft dit een mysterie..

Toen onze kamer werd geopend, kwamen we onze goede schaakvriend Bas de Boer tegen, wie in de kamer naast ons verblijft. Een mooie tweepersoons kamer met een ventilator, wat de eerste nacht zeer nodig was wegens de hitte. Een rondleiding door het pand bleek erg interessant, maar het had meer de indruk van een doolhof. Wel zijn er vele voorzieningen, zoals een bad, een studiekamer, en meerdere televisies. Na de rondleiding was het tijd voor het avondeten: een lekkere spaghetti met stokbrood en je raadt het nooit: tosti (!). Het pand beschikt over een fraaie achtertuin waar je goed kan zitten. Tijdens het eten werden we vergezeld door onze goede schaakvriendinnen Maaike Keetman en Timardi Verhoef, wie ook in het pand verblijven. Het bleek toch een zware reis, want de eerste dag gingen van vermoeidheid maar om 22:00 uur slapen. Een zware nacht, want de hitte in de kamer was niet te handelen. We werden de volgende dag bezweet wakker en hebben regelmatig 's nachts omgedraaid.

De volgende dag gingen we rond 09:00 uur aan het ontbijt, wat bestond uit stokbrood en koekjes. Vooral de koekjes vielen goed in de smaak, ze lijken een beetje op krakelingen maar dan de zoete variant. Na het ontbijt werd door Bas geopperd om fietsen te gaan huren in de stad bij een Nederlands bedrijf. Eenmaal gebeld kwamen er afspraken uit, die helaas niet nagekomen konden worden. Aan de telefoon werd ons de belofte gedaan dat een kopie van de ID-kaart voldoende zou zijn voor de borg. Helaas bleek dat het telefoonnummer dat op de website stond het nummer van het hoofdkantoor was en niet van de locatie zelf. De manager stond erop dat er € 100,- borg per fiets of een creditkaart als borg werd achtergelaten, maar wij gingen hier niet mee akkoord. De manager verzoekte ons vriendelijk om een half uurtje later weer terug te komen, dus besloten wij ergens wat te gaan eten. Verderop in de straat was een klein bakkerszaakje wat je doet denken aan Bakker Bart. Koude en warme gerechten kon je hier verkrijgen, bijzonder genoeg lagen er ook bakjes lasagna bolognese die je voor een prikkie kon krijgen. Die kon ik natuurlijk niet laten liggen, Dries koos voor een donut en een soort appel-kruimelbroodje. Deze viel zo goed in de smaak, dat er nog twee broodjes bij werden besteld. Voordat wij binnen kwamen werd de lucht al akelig donker en dat bleek naderhand ook: een kleine regenbui veranderde in een soort wolkbreuk. De complete straten van Barcelona stonden blank en het regende zelfs naar binnen. De fietsen gingen in ieder geval al niet door, maar we waren wanhopig aan het wachten tot de regen minder werd. Ikzelf opperde het idee om op blote voeten door de straten de lopen. De slippers zouden weliswaar toch nat worden, maar omdat er waarschijnlijk wel zo'n 6 cm water lag was dat toch erg veel van het goede. Tussentijds kwam er nog een klein Chinees winkeltje tegen die voor € 3,- goedkope paraplu's verkochten.

Gelukkig overleefde we de lokale storm en gingen we snel terug naar onze kamer om even wat droge kleding aan te trekken. Hierdoor kwamen we wel iets te laat aan bij de opening, maar om zeiknat en stinkend achter een bord te zitten leek ons ook niks. We zaten elk op een andere locatie: Dries zat in een bijgebouw in een soort kantoorruimte en ik werd in een erg afthans gebouw op een zolder met slechte isolatie gestopt. Doordat dit zeer slecht te vinden was, kwam ik een kwartier na de start van de ronde aan. Voor mij is dit geen probleem, want ik speel de opening dusdanig snel dat ik mijn tijd wel weer inhaal. Doordat Dries en ik behoorlijk ver van elkaar af zaten, was het onmogelijk om bij elkaars partijen te kijken. Wel was het voor mij mogelijk om te kijken bij de partijen van Bas en Maaike, die op de hoogste borden tegen grootmeesters speelden. Dit was weliswaar op een livebord, maar die helaas niet uitgezonden werd. Tevens ontmoette we in het pand met de nodige lekkages goede vrienden Thomas Beerdsen en Tycho Dijkhuis. Tycho had helaas geen tegenstander, net als onze goede vriend Joris Kokje. Hij speelde samen met onze andere goede vriend en - vriendin Mischa Senders en Emma de Vries in het bijgebouw.

Ikzelf speelde tegen een oudere man uit Catalonië met een FIDE-rating van 1680. Hij had echter wel een Catalaanse rating van hoog in de 1800, dus ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten. Op een bepaald moment stond ik vrij goed, maar zag ik niet hoe ik de winst kon neerzetten. De zetten in tijdnood die erop volgde waren niet goed en tot overmaat van ramp vergat ik mijn blundercheck. Enkele zetten later kon ik opgeven en was mijn goede humeur weer teruggevlogen naar Nederland. Een snelle ronde langs de borden gaf resultaat voor Thomas, maar helaas ook een nul voor Maaike. We gingen snel kijken bij de partij van Dries en Bas en dit bleken spannende stellingen te zijn. Toch waren ze beide na onze check vrij snel klaar; Bas maakte een fout en de tegenstander van Dries ging door z'n tijd. Gelukkig kon ik nog 3 punten meenemen naar onze kamer, want FC Twente wist de eerste wedstrijd en gelijk kraker in de competitie te winnen van Sparta Rotterdam. Eenmaal aangekomen aan het diner: ranzige en koude rijst en prutje stond er op het menu. Ik zocht mijn geluk in een soort aardappeltaart met watermeloen. Dezelfde avond aan de chips en de cola die we in een supermarkt goedkoop op de kop konden tikken. De indelingen werden bekend en Dries speelt morgen tegen een oude grootmeester, een leuke uitdaging voor hem dus! Ik mag op de herkansing tegen opnieuw een 1600 speler, ditmaal een man van 27.


Quote van de dag: Yannic aan Dries in het vliegtuig: 'Huh? Hebben we dan helemaal geen WiFi in het vliegtuig?!'

Reacties

Reacties

Marjanne

Superleuk geschreven, ik zou zeggen ga hier mee door en schrijf een boek.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!